8/10/09
4/10/09
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009 Ναυτίλος
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Ναυτίλος
*
Εναντίον του σαρκασμού των σαρκοβόρων...
«Η διαμαρτυρία είναι πατριωτισμός» δήλωναν και διαδήλωναν οι Αμερικανοί διαδηλωτές στις δεκαετίες του 1960 και του 1970...
Πατριωτισμός είναι ο «Πατριωτικός Νόμος» απάντησε 30 χρόνια μετά η Αμερικανική κυβέρνηση, εννοώντας την καταστολή, τα βασανιστήρια και τη νομιμοποίηση του αποδημοκρατισμού της αστικής εξουσίας.
Η πρώτη τάση σχετιζόταν με την Αριστερά, και στις ΗΠΑ, και διεθνώς, εκφράζοντας ανάμεσα στα άλλα κυρίως τον φιλειρηνισμό, τον αντιιμπεριαλισμό, τον αντιφασισμό, τον εκδημοκρατισμό και τον πολιτικό φιλελευθερισμό.
Η δεύτερη τάση σχετίζεται με την αντιδραστική Δεξιά, τον νεοσυντηρητισμό και τον οικονομικό φιλελευθερισμό, εκφράζοντας την ιμπεριαλιστική επέκταση, την ανατροπή της κυριαρχίας των κρατών, την υποταγή των εθνών και την οικονομική υποδούλωση των κοινωνιών.
Πολλοί ισμοί, θα μου πείτε. Ακριβώς γι' αυτό οι -ισμοί ήταν οι πρώτοι που συκοφαντήθηκαν, ήδη από τη δεκαετία του '80, ώστε εύκολα να δολοφονηθούν στη συνέχεια. Ηταν όμως οι δολοφόνοι μόνον οι δεξιοί;
Την εποχή που η ανθρωπότητα πάλευε για να πάει μπροστά (ή πίστευε πως προσπαθεί κάτι τέτοιο) η ταξική πάλη διαβαζόταν καθαρά από όλους:
Οι κοινωνίες απαιτούσαν συμμετοχή στον πλούτο, ισονομία και κατά το δυνατόν ισηγορία. (Κοινωνική Δικαιοσύνη).
Οι λαοί απαιτούσαν αντιπροσώπευση, συμμετοχή στις αποφάσεις και ει δυνατόν στη διακυβέρνηση. (Λαϊκή Κυριαρχία).
Τα έθνη βγήκαν απ' τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συντρίβοντας τον φασισμό, αλλά και την αποικιοκρατία, απαιτώντας το αυτεξούσιο, από το Κονγκό έως την Κούβα. (Εθνική Ανεξαρτησία).
Αυτό το τρίπτυχο
Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη,
υπήρξε όχι μόνον η Αγία Τριάδα και η δεδηλωμένη ταυτότητα της Αριστεράς του 20ού αιώνα (στις πετυχημένες κι αποτυχημένες εκδοχές της), αλλά και η ηφαιστειακή ύλη πάνω στην οποίαν άνθισε ο πολιτισμός των ανθρώπων από τη μουσική έως το σινεμά, από τη ροκ έως την επιστημονική φαντασία κι από τη φορά των επιστημών έως την καθημερινή ζωή - την εργασία, την ψυχαγωγία, τις προσδοκίες.
«Επικίνδυνα» όλα αυτά και «κινδυνώδη», για την αστική τάξη, κι έπρεπε να καταστραφούν, να χτυπηθούν στη ρίζα.
Και ποια είναι η ρίζα; τα γράμματα.
Αυτά έπρεπε εν πρώτοις να «αναθεωρηθούν», να τεθούν εν αμφιβολία οι «στέρεες παρατάξεις» των ακαδημαϊκών ελευθεριών, να υποταγεί η επιστημονική έρευνα και να αποενοχοποιηθεί η προπαγάνδα.
Η παγκοσμιοποίηση (υποταγή των πόρων του πλανήτη στην ανάγκη προσπόρισης κερδών για τους λίγους) και η Νέα Τάξη (η στρατιωτική χειρ στο εξωτερικό και η αστυνομική στο εσωτερικό) ντύθηκαν τη ρητορική των μεταμοντέρνων, των πολιτικώς ορθών και των αναθεωρητών της Ιστορίας και βγήκαν στην αγορά προτείνοντας (κυρίως μέσω των ΜΜΕ και του Internet) έναν «νέον γενναίο και θαυμαστό κόσμο» -αυτόν που ζούμε σήμερα, της ελαστικής εργασίας, της καταστροφής του πλανήτη, των διαρκών πολέμων, της πολιτισμικής αποβλάκωσης, της ιδιώτευσης και της πάσης αναξιοπρέπειας.
Ομως οι κήνσορες της νέας εποχής (του τεχνολογικού «μεσαίωνα») υπήρξαν σοφοί. Αν έβγαιναν στο ιδεολογικό μεϊντάνι μόνοι τους οι νεοφιλελεύθεροι, οι συντηρητικοί και οι αντιδραστικοί το ιστορικό κεκτημένο των ανθρώπων θα τους συνέτριβε.
Βγήκαν λοιπόν με συμμάχους: Αριστερούς ή «αριστερούς». Διάφορα αποκαΐδια της ιστορικής διαδρομής της Αριστεράς (πρώην Μαοϊκοί και αριστεριστές, όπως ο Γιόσκα Φίσερ, ο Μπαρόζο κι ο... Τσουκάτος, διάφοροι μειξοτροτσκιστές) αλλά και νέοι,
ρηχόκαρδοι καριερίστες, επαγγελματίες καλβινιστές και δημοσιοσχεσίτες, όλοι, σαν την «Ομίχλη» του Κάρπεντερ, την έπεσαν, επέπεσαν, στα γράμματα και τις ψυχές.
Η στρατηγική τους απλή: α) σύγχυση των εννοιών, β) συντριβή των ιδεολογιών, γ) αποβλάκωση του δημόσιου (δια)λόγου.
Ετσι ο κοσμοπολιτισμός (των αστών) άρχισε να εμφανίζεται ως διεθνισμός (των κορέκτ αριστερών), ο πατριωτισμός να λέγεται εθνικισμός, η αντίσταση στην πανδημία των πολέμων να συκοφαντείται ως αντιαμερικανισμός, ο αντισιωνισμός να στιγματίζεται ως αντισημιτισμός και πάει λέγοντας.
Η ακαδημαϊκή ελευθερία στα πανεπιστήμια αντικαταστάθηκε απ' τις καριέρες (και τις συναφείς εξαρτήσεις), η επιστημονική έρευνα υποτάχθηκε στη χρηματοδότηση των Εταιρειών, ο πολιτισμός στη διαφήμιση, οι πολιτικοί στους χορηγούς και η πολιτική υποβαθμίστηκε σε (χυδαία) θεραπαινίδα μιας (απάνθρωπης) οικονομίας.
Η λαϊκή παράδοση στήθηκε στον τοίχο.
Η ιστορία αντικαταστάθηκε απ' την «αφήγηση».
Η εθνική συνείδηση από το «εθνικό φαντασιακό».
Η έρευνα από την «αλήθεια του άλλου».
Η αυτογνωσία από τον «αυτοπροσδιορισμό».
Ο πολιτισμός και η ώσμωση των πολιτισμών από τον «πολυπολιτισμό» (των χρήσιμων στους αστούς γκέτο).
....................................
Η Αριστερά κατά τη διάρκεια όλων αυτών και μετά απ' αυτά ή συρρικνώθηκε ή παραδόθηκε σε αυτούς τους χρήσιμους στο σύστημα «αριστερούς» (που κατά τα άλλα «συνωστίζονται» στους προθαλάμους των κομμάτων εξουσίας) ή επέστρεψε, κατά μέρος της, στο χρονοντούλαπο του ασφαλούς αλλά θανατηφόρου σταλινισμού.
Ομως, όπως απεδείχθη περίτρανα την τελευταία εικοσαετία, αδύναμη Αριστερά σημαίνει πλευροκοπημένος λαός, ζωή του κλώτσου και του μπάτσου.
Στη Γερμανία, την Πορτογαλία, μέγα μέρος της Λατινικής Αμερικής, η Αριστερά φαίνεται να 'χει ξεφύγει απ' την παγίδα των «εκσυγχρονιστών» της αστικής τάξης (δεξιών κι «αριστερών»).
Εδώ;
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.Χ.2009 stathis@enet.gr
Ναυτίλος
*
Εναντίον του σαρκασμού των σαρκοβόρων...
«Η διαμαρτυρία είναι πατριωτισμός» δήλωναν και διαδήλωναν οι Αμερικανοί διαδηλωτές στις δεκαετίες του 1960 και του 1970...
Πατριωτισμός είναι ο «Πατριωτικός Νόμος» απάντησε 30 χρόνια μετά η Αμερικανική κυβέρνηση, εννοώντας την καταστολή, τα βασανιστήρια και τη νομιμοποίηση του αποδημοκρατισμού της αστικής εξουσίας.
Η πρώτη τάση σχετιζόταν με την Αριστερά, και στις ΗΠΑ, και διεθνώς, εκφράζοντας ανάμεσα στα άλλα κυρίως τον φιλειρηνισμό, τον αντιιμπεριαλισμό, τον αντιφασισμό, τον εκδημοκρατισμό και τον πολιτικό φιλελευθερισμό.
Η δεύτερη τάση σχετίζεται με την αντιδραστική Δεξιά, τον νεοσυντηρητισμό και τον οικονομικό φιλελευθερισμό, εκφράζοντας την ιμπεριαλιστική επέκταση, την ανατροπή της κυριαρχίας των κρατών, την υποταγή των εθνών και την οικονομική υποδούλωση των κοινωνιών.
Πολλοί ισμοί, θα μου πείτε. Ακριβώς γι' αυτό οι -ισμοί ήταν οι πρώτοι που συκοφαντήθηκαν, ήδη από τη δεκαετία του '80, ώστε εύκολα να δολοφονηθούν στη συνέχεια. Ηταν όμως οι δολοφόνοι μόνον οι δεξιοί;
Την εποχή που η ανθρωπότητα πάλευε για να πάει μπροστά (ή πίστευε πως προσπαθεί κάτι τέτοιο) η ταξική πάλη διαβαζόταν καθαρά από όλους:
Οι κοινωνίες απαιτούσαν συμμετοχή στον πλούτο, ισονομία και κατά το δυνατόν ισηγορία. (Κοινωνική Δικαιοσύνη).
Οι λαοί απαιτούσαν αντιπροσώπευση, συμμετοχή στις αποφάσεις και ει δυνατόν στη διακυβέρνηση. (Λαϊκή Κυριαρχία).
Τα έθνη βγήκαν απ' τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συντρίβοντας τον φασισμό, αλλά και την αποικιοκρατία, απαιτώντας το αυτεξούσιο, από το Κονγκό έως την Κούβα. (Εθνική Ανεξαρτησία).
Αυτό το τρίπτυχο
Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη,
υπήρξε όχι μόνον η Αγία Τριάδα και η δεδηλωμένη ταυτότητα της Αριστεράς του 20ού αιώνα (στις πετυχημένες κι αποτυχημένες εκδοχές της), αλλά και η ηφαιστειακή ύλη πάνω στην οποίαν άνθισε ο πολιτισμός των ανθρώπων από τη μουσική έως το σινεμά, από τη ροκ έως την επιστημονική φαντασία κι από τη φορά των επιστημών έως την καθημερινή ζωή - την εργασία, την ψυχαγωγία, τις προσδοκίες.
«Επικίνδυνα» όλα αυτά και «κινδυνώδη», για την αστική τάξη, κι έπρεπε να καταστραφούν, να χτυπηθούν στη ρίζα.
Και ποια είναι η ρίζα; τα γράμματα.
Αυτά έπρεπε εν πρώτοις να «αναθεωρηθούν», να τεθούν εν αμφιβολία οι «στέρεες παρατάξεις» των ακαδημαϊκών ελευθεριών, να υποταγεί η επιστημονική έρευνα και να αποενοχοποιηθεί η προπαγάνδα.
Η παγκοσμιοποίηση (υποταγή των πόρων του πλανήτη στην ανάγκη προσπόρισης κερδών για τους λίγους) και η Νέα Τάξη (η στρατιωτική χειρ στο εξωτερικό και η αστυνομική στο εσωτερικό) ντύθηκαν τη ρητορική των μεταμοντέρνων, των πολιτικώς ορθών και των αναθεωρητών της Ιστορίας και βγήκαν στην αγορά προτείνοντας (κυρίως μέσω των ΜΜΕ και του Internet) έναν «νέον γενναίο και θαυμαστό κόσμο» -αυτόν που ζούμε σήμερα, της ελαστικής εργασίας, της καταστροφής του πλανήτη, των διαρκών πολέμων, της πολιτισμικής αποβλάκωσης, της ιδιώτευσης και της πάσης αναξιοπρέπειας.
Ομως οι κήνσορες της νέας εποχής (του τεχνολογικού «μεσαίωνα») υπήρξαν σοφοί. Αν έβγαιναν στο ιδεολογικό μεϊντάνι μόνοι τους οι νεοφιλελεύθεροι, οι συντηρητικοί και οι αντιδραστικοί το ιστορικό κεκτημένο των ανθρώπων θα τους συνέτριβε.
Βγήκαν λοιπόν με συμμάχους: Αριστερούς ή «αριστερούς». Διάφορα αποκαΐδια της ιστορικής διαδρομής της Αριστεράς (πρώην Μαοϊκοί και αριστεριστές, όπως ο Γιόσκα Φίσερ, ο Μπαρόζο κι ο... Τσουκάτος, διάφοροι μειξοτροτσκιστές) αλλά και νέοι,
ρηχόκαρδοι καριερίστες, επαγγελματίες καλβινιστές και δημοσιοσχεσίτες, όλοι, σαν την «Ομίχλη» του Κάρπεντερ, την έπεσαν, επέπεσαν, στα γράμματα και τις ψυχές.
Η στρατηγική τους απλή: α) σύγχυση των εννοιών, β) συντριβή των ιδεολογιών, γ) αποβλάκωση του δημόσιου (δια)λόγου.
Ετσι ο κοσμοπολιτισμός (των αστών) άρχισε να εμφανίζεται ως διεθνισμός (των κορέκτ αριστερών), ο πατριωτισμός να λέγεται εθνικισμός, η αντίσταση στην πανδημία των πολέμων να συκοφαντείται ως αντιαμερικανισμός, ο αντισιωνισμός να στιγματίζεται ως αντισημιτισμός και πάει λέγοντας.
Η ακαδημαϊκή ελευθερία στα πανεπιστήμια αντικαταστάθηκε απ' τις καριέρες (και τις συναφείς εξαρτήσεις), η επιστημονική έρευνα υποτάχθηκε στη χρηματοδότηση των Εταιρειών, ο πολιτισμός στη διαφήμιση, οι πολιτικοί στους χορηγούς και η πολιτική υποβαθμίστηκε σε (χυδαία) θεραπαινίδα μιας (απάνθρωπης) οικονομίας.
Η λαϊκή παράδοση στήθηκε στον τοίχο.
Η ιστορία αντικαταστάθηκε απ' την «αφήγηση».
Η εθνική συνείδηση από το «εθνικό φαντασιακό».
Η έρευνα από την «αλήθεια του άλλου».
Η αυτογνωσία από τον «αυτοπροσδιορισμό».
Ο πολιτισμός και η ώσμωση των πολιτισμών από τον «πολυπολιτισμό» (των χρήσιμων στους αστούς γκέτο).
....................................
Η Αριστερά κατά τη διάρκεια όλων αυτών και μετά απ' αυτά ή συρρικνώθηκε ή παραδόθηκε σε αυτούς τους χρήσιμους στο σύστημα «αριστερούς» (που κατά τα άλλα «συνωστίζονται» στους προθαλάμους των κομμάτων εξουσίας) ή επέστρεψε, κατά μέρος της, στο χρονοντούλαπο του ασφαλούς αλλά θανατηφόρου σταλινισμού.
Ομως, όπως απεδείχθη περίτρανα την τελευταία εικοσαετία, αδύναμη Αριστερά σημαίνει πλευροκοπημένος λαός, ζωή του κλώτσου και του μπάτσου.
Στη Γερμανία, την Πορτογαλία, μέγα μέρος της Λατινικής Αμερικής, η Αριστερά φαίνεται να 'χει ξεφύγει απ' την παγίδα των «εκσυγχρονιστών» της αστικής τάξης (δεξιών κι «αριστερών»).
Εδώ;
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.Χ.2009 stathis@enet.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)